Երբ մտածում ես, որ մարդիկ ոչխար են՝ համոզվիր, որ դու նրանց համար խոտ չես. Արտակ Գալստյան

ԵՐԲ ՄՏԱԾՈՒՄ ԵՍ ՈՐ ՄԱՐԴԻԿ ՈՉԽԱՐ ԵՆ,ՀԱՄՈԶՎԻՐ ՈՐ ՆՐԱՆՑ ՀԱՄԱՐ ԴՈՒ ԽՈՏ ՉԵՍ

Ամեն ինչ վերադառնում է:
Այժմ մենակ ես,չորս պատի մեջ,այնպիսի պայմաններում,որում ապրել են մարդիկ,որոնց որ դու ես այնտեղ ուղարկել:
Մեկին հանցանքի,մյուսին դեմ խոսելու,երրորդին որովհետև հաջողակ է,չորրորդին ուղղակի նախանձել ես;
Գիտես նախանձը չբավարարված մարդու բարդույթ է,կայացած մարդը ոչ ներկայանալու,ոչ էլ նախանձելու կարիք ունի:

Հիշում ես 1999-ին քո ցուցումով մարդ ձերբակալվեց:լրագրողի հարցին թե ի՞նչու ձերբակալեցիր մարդուն,որ իր ոտքով արտերկրից եկել էր քննությանը մասնակցելու, պատասխանեցիր <<Բա ի՞նչ էիք ուզում,Հիսուս Քրիստոսի պես էիք դիմավորում >>:
Արագ պատասխանեցիր,անկեղծ էիր,ավելի ճիշտ նախանձդ պատասխանեց:
Հիմա կմտածես նրա ինչին նախանձեցի,զրպարտված,հալածված,իսկ ես արքա:

Ե՞թե այդպես մտածես,ինքդ քեզ կրկին կխաբես,որովհետև դու ամենալավը գիտես ինչին՝ նրա տեսակին:
Դու միշտ ես նախանձել քեզ համար անհասանելի այդ երևույթին,հենց այդ նախանձը քեզ ստիպեց սեփական բարդույթդ փողով փողհատուցել,հենց այդ նախանձի պատճառով էլ չհասկացար ,թե ինչպես ստրկացար փողին:

Գիտես էական չէ, թե ինչպես ես վերաբերվում քո 65 տարվա գոյության փաստին: Էական է, թե ինչպես են այդ 65 տարիները վերաբերվում քեզ: Իսկ այդ վերաբերմունքից շատ բան է կախված: Կախված է քո 66-րդ , 67-րդ,68-րդ տարիները:Վստահ եմ արդեն հասկացել ես ՝ Աստծուն ապացույցներ պետք չեն,նա ի սկզբանե տեղյակ է ամեն ինչից:

Անցած տարիները մարդու համար մարդիկ են, հիշողություններ են, պատմություններ են, գործեր են, ձախողումներ են, թերություններ են:Դա նման է կուտակային կենսաթոշակային համակարգին,ինչ մարդն է ներդնում,այդքան էլ նույնից, Տերն է նրան տալիս:
Քո անցած 65 տարին,միայն արյուն է,դավաճանություն և անեծք:

Այդ ամենն քոնն է,քո բեռը: Ու ինչ էլ անես, երբեք չես կարող դրանից փախչել:
Որպեսզի չնկատես դա ,կարող ես գիրք գրել,նույնիսկ մի պահ հրաշքով մարդիկ կարող են մոռանալ այդ ամենը, բայց դա իր հետքը թողել է, չէ՞:
Ու այդ հետքը բավական է, որ դու անընդհատ ապրես անցած օրերի արդյունքով՝ անեծքով, ու դա ուղեկից կլինի քեզ ամբողջ կյանքում:
Մի ամբողջ ազգ քո մահն է ուզում,սա է քո 65 տարվա կյանքի արդյունքը,երևի միայն ես եմ ցանկանում որ դու ապրես և որքան հնարավոր է երկար:

Բայց միայն ցանկանում եմ,ավաղ ես չունեմ այն կախարդական գրիչից,որի մի հարվածով մահապատիժը Ցմահ է դառնում,որովհետև հատ Ցմահին Եվրոպան փող է տալիս,վատ բիզնես չէ,բայց զարհուրելի է:
Հիշում ես 42-ին,ասեմ քեզ մնացել են 25-ը,ևս 17 մահ քո խղճին և կրկին անեծք:
Այսօր,երբ տեղի է ունեցել անխուսափելին,ակամայից հիշեցի կորսիկացի իմաստունի խոսքերը ՝ <<Երբ կմտածես,որ մարդիկ ոչխար են,համոզվիր որ նրանց համար դու խոտ չես>>:

Արտակ Գալստյան